Sevgili Kanser, Defolup Gider Misin Artık?!

Sorunsuz geçen hamileliğimi düşününce insan bi soruyor, “Nerde barındırmışım lan 8 cm’lik tümörü?”
 En iyisi başa döneyim…
 Hamileliğimin başlarında göğsüme giren ağrı sebebiyle doktora gitmiştim. Röntgen çekilemediğim için doktor steteskop ile dinliyip “üşütmüşsün, sıkı giyin geçer” dedi. Ben de “okey” diyip çıktım. Zaten kan değerlerime komple bakılıyordu. Maşallah hepsi ilkokul karnem gibiydi dört dörtlük. Ela bana iyi geliyordu, ben onu büyütürken içimde o da bana destek kuvvet olmuştu belli ki. Herşey mükemmeldi hamileliğimde, o kadar bütünleşmiştik ki kızımla ne rahmim doğurmak için hamle yaptı ne de Ela doğmak için çaba gösterdi.
 Flashback!! Bu kadar mükemmel giden başka zamanım oldu mu? Evet! Nişanım!! Herşey o kadar harika ve sorunsuz gidiyordu ki evrenin “Yüzü gülsün fakirin nasılsa Allah belasını verecek” demesi mi diye düşündüm durdum da nişandan 2 gün sonra meme kanseri olduğumu öğrenmedim mi ben?!
 Doğurdum ve unuttum o günleri. Artık anneydim, hem de gördüğünüz en buldumcuk anne. Gözüm dönüyordu Ela’yı biri kucağına aldığında kıskançlığımdan. O benimdi! Ve bana yapışık yaşamalıydı.
 Ela 2 aylık olmuştu bile işe dönmeme 1 ay kaldı. Yarım gün çalışma yasası çıktı tamam da kızımdan ayrı kalacağım o 4 saati düşündükçe depresyona giriyordum ben! İstifa etsem tek maaşla geçinebilir miyiz hesapları yapıyor, kayınvalidemi çok sevmeme rağmen Ela’yı ona bırakmak zorunda kalacağım için benden fazla göreceğini düşünerek için için kuduruyordum. Sabah neşeli uyanıp bıcırdamalarını bırakıp işe mi gidilirdi ya işkenceye bak.
 Ve ağrı tekrar geri döndü.. Ela’yı sağ elimle beslediğim için hep aynı yöne yatırıp kucağımda tutuyordum, ağırlaşmıştı zaten. O sebep oluyor olabilirdi. Hem gece üstüm açık yattım biraz da üşüttüm sanırım diye düşünürken 10 Amazon kitabımızın yazarlarından Bilgenimizin kötü haberini aldım. Onun savaşı yeniden başlıyordu. O anda artık doktora görünmem gerektiğine karar verdim. Üzüntüm korkularımla yüzleşmeme sebep oldu. Ertesi sabah elimde röntgen Ela kucağımda doktorun karşısındaydım. Aha yine aynı surat ifadesi. Artık ne diyeceklerini görebiliyorum doktorların. Bu kez daha acıklı bakıyor çünkü kucağımda bebeğim var. “Röntgen iyi değil” dedi “acil tomografi çekilmelisin.” Kendimi hiç kandırmadım, iyi sonuçlanmayacağını anlamıştım. Biliyordum geri geleceğini ama bu kadar çabuk beklemiyordum şerefsizi. Ela’yı büyütür biraz da yaşlanırım diyordum. Bitmemiş benden alacakları belli ki. Önce bacağımdaki kemikleri aldı çocukluğumu aldı, koşmalarımı, oynamalarımı aldı. Sonra büyüdüm aşık oldum tam evlenecekken memelerimi aldı, kadınlığımı aldı, bebeğimi besleme yetimi aldı. Şimdi??
 Tomografiden de sonuç iyi çıkmadı 8 cm olmuş devasa bir tümör, büyüklüğünden dolayı akciğerde mi lenflerde mi olduğu belli değil. Ve bir de yavrusu var 3 cm böbrek üstünde..
 Pet taramaya yönlendirdiler. Alacağım radyasyondan dolayı ilk kez Ela’dan ayrı yatacaktım. Üstelik iki gün sonra çok büyük hevesle beklediğim Ankara’daki kitap söleşimiz için o gün kuaföre randevu almıştım. Saçlarımı hayal ettiğim gibi gri yaptım ama 4 yıkamadan sonra Tarık Mengüç sarısına döndü. Ortalıkta evlenme programına katılan teyze sarısı saçlarla dolanıyorum. Bunları düşünüp iyice delirmesin zavallı diye sanırım, hastanede radyasyonu vermeden önce sakinleştiriciyi verdiler. İki memeden ameliyatlı olduğum için damaryolunu ayaktan açacaklarını öğrendiğimde herşey için çok geçti. O an kafam güzel olduğu için ağdalı olmayan bacaklarımı sereserpe açtığıma, odada kocam dahil 8 kişi olduğuna falan üzülemedim de hemşirelerden biri beni “Aaa siz 10 Amazon yazarlarından birisiniz” diye tanımasına baya içlendim. o çingene halime, iğneyi batırdıklarındaki çığlıklarıma şahit olmayaydı iyiydi 🙂
 Radyasyonun etkisi geçince aldık yavrumuzu yanımıza pet sonucuyla birlikte Bursa’daki doktorumuza koştuk yeniden. Muayenehane hınca hınç dolu. Bi ara kafamı yanımda oturan Savaşa çevirdim, kol gibi muayene ücreti alınan hastalardan günün hasılatını hesaplamaya çalışıyordu :)) Geçen seferki kanserde panik atak yaptığım kocamı bu kez delirtmesem iyi. O hastaları incelerken ben Ela ile oyalanmaya çalıştığım için etrafa dikkatli bakmamıştım. Şöyle bir baktım ve dehşete düştüm. İçerideki tüm hastalar 70 yaşının üstünde ve aralarında bebeği kucağında olan ben! Ulan ben bunlardan önce ölürsem çok bozulurum!
Ve kendimi biopside buldum yeniden. Tümörün çok büyük olduğunu söylüyorlardı, tepki vermiyordum beklendiği gibi, artık kaşarlandım kanser karşısında diyordum ama değildi. O tepki bir kez aktığı zaman durduramayacaktım çünkü. Herşeyin çok başında olduğumu farkettim. Herşeye yeniden başlayacağımı. Hatta çok geç kalmış olabileceğimi. Kızıma doyamayacak olma korkusu doldu damarlarıma, yarım bırakma.. Hayallerim, ilk adımları, ilk kelimeleri.. İşte geliyor patlama anı, düğümleniyor boğazıma tek tek tüm yuttuklarım.. Hıçkırıklar yükseliyor söylediklerim belli belirsiz. Doktor biopsiden korktuğumu sanıyor. Hayır korkmuyorum hiç bir tedavi korkutmuyor beni. “Nolur yaşatın beni, 2 aylık bebeğim var ölmeme izin vermeyin!!” Daha uyku eğitimi vereceğim, ek gıdaya geçip tüm üstümüzü başımızı mama yapacağız. Bisiklete bineceğiz ailece. Odası yarım kaldı, tamamlayamadım istediğim gibi. “Bitmeme izin vermeyin!” Hayallerim var benim, daha doyamadım aileme sevdiğim adama, bana muhtaç bebeğime. Şimdi hasta yatacağım da nasıl yeteceğim ona, ya kaçırırsam bi anını. Allahım iyi ki kaynanam var Ela’ya bakacak (içses: yaaa gerizekalı şikayet ettiğin herşeye şükrettiriyor Allah öğrenemedin mi daha) Doktor teselli etti “çok silahımız var, korkma izin vermeyiz” dedi. Zaten Ela’yı kucağıma alınca gitti bütün korkularım. Yüzüne bakınca farkettim ki sınavlarım ağır ama ödülüm de o derece büyük oluyor. Kemik kanseri zordu, ödülüm hayatımın şansı olan Kocam oldu. Meme kanseri zordu, ödülüm minik mucizem Ela’m oldu.. Ve bugün biopsi sonucunu öğrendim “Lenfoma” … Zor olacak biliyorum. Ama ödülüm olacak. Sınavı büte kalmadan vermek gerekiyor yine yeniden…