Baba Olmak

Genelde anneler okuyor yazıları önce onların merakını bir gidereyim. Öncelikle size ergenlikte otomatik yüklenen hisler duygular bize yüklenmiyor. Siz çocukken evcilik oynarken oyuncak bebeğin saçını tarayıp kıyafetini değiştiriyordunuz. Biz abimle bebekleri yatağın üstüne dizip bozuk parayla kim daha çok vuracak oynuyorduk. Evlenmek bile 30’a yaklaştıktan sonra “hayırlısı be gülüm” kadar aklımızı meşgul ederken, çocuk yapmak baba olmak hiçbir erkeğin kısa dönem planları arasında olmuyor.

Teoride baba olmak çok kolay! Güzel bir akşam yemeği, belki romantik bir yürüyüş, kimisi için içilmemesi gereken o son bardak içki, elektrik kesilmesi, kombi arızası.. Bu kadar.. İşte bir kaç gün sonra mide bulantılı, baş dönmeli, çift çizgili çığlıklarla ferman oluyor babaya. Ferman dedim çünkü Nur meme kanserinden sonra tamoxifen kullanıyordu ve o ilacın etkisi (erkeklerde anlasın diye) bebeksiz hamile gibi yapıyordu kullananı. Doktorumuz aynı etki olduğundan “ilacı keserseniz; bir ay içinde hamile kalması gerekiyor” dedi. Olmuyorsa hemen ilaca devam etmesi lazımdı. Biz tabi hemen araştırmalar, namazlar, dualar, besmelelerle ile başlayıp, 3 hafta sonra hamilelik haberini alınca “Ela” ilanı baya ferman gibi geldi bana.

İlk öğrendiğim an Nurun mutluluğuna sevinmiştim aslında. Garip bir heyecan oluyor. Hayaller kuruluyor; oyunlar oynadığımız, okula götürüp getirdiğimiz, bir örnek kıyafetler giyeceğimiz falan. Ama doğduktan sonra anladım ki hiç “yeni doğan” hayal etmemişim. Bütün erkeklerde böyle mi bilmiyorum ama ben hiç o kadar ufak, yardıma muhtaç, kusmalı mıçmalı birşey gelecek diye düşünmemiştim. O zamana kadar yeni doğan görmediğim için sanırım Ela’yı ilk kucağıma verdiklerinde oyuncak bebek gibi geldi. Neresinden tutacağımı bilmediğim “bomba” gibi bıraktılar kucağıma. İlk birkaç saniye öylece bakakaldıktan sonra kokusunu alınca, öpünce biraz hissediliyor baba olduğun. Ama 40 saniye sonra uyuyunca “ee ne yiyelim” modunda devam ediyor yine hayat. Annedeki o 40 gün lohusa dönemi; yüzyıllardır erkeğin baba olduğunu anlama süresince anneyi delirtmesinden bu zamana gelmiş bence. Sonra ne oluyor biliyor musunuz? O el kadar şeyin bir gazı çıktı, ondan çok ben mutlu olmaya başladım. Bağrıma koyup uyuduğunda, ben huzur bulup rahatlamaya başladım. En son odaya girdiğimde beni farkedip gülümseyince, bir de uzanmaya çalışıp o kocaman gözleriyle bakınca işte o zaman aşık oldum kızıma. Ben adım adım baba oldum! Bir bebekle büyüyerek. Babalık başkasını mutlu etmeyi seven adamların olabileceği birşey bence. Onu mutlu etmek için her türlü maymunluğu yapmaya başladığım andan beri ben kendimi baba gibi hissediyorum. Aklı başına gelip sevdiğini ve “İyi ki babamsın” dediğini duymak için elimden geleni yapmaya çalışıyorum.